Nie taki już młody mag przemieszczał się do przodu przed sobą widząc jedynie ciemność. Piasek, wymieszany z kamieniami i ziemią a także jakimiś metalowymi elementami mniejszymi od paznokcia u małego palca, chrzęściły u jego stóp. Te małe elementy mogły być wszystkim - elementami srebrnych monet lub rzadkimi typami metli. Najpewniej były to jednak szczątki po zbrojach i mieczach śmiałków próbujących wykraść skarb Linhali. Czasami Eledon uderzał nogami w kamienie kalecząc sobie palce u stóp jednak jego zapał nie zmniejszał się a nawet powiększał z każdą chwilą i każdym zranionym palcem. O dziwo im dalej był tym więcej widział i już po kilku minutach odkrył źródło światła - kosę emitującą dziwną aurą w kolorze którego mag, i żaden inny człowiek lub stwór, nigdy nie widział. Mózg Eledona nie mógł tego pojąć gdyż tak jak to już bywa nie był w stanie wyobrazić sobie koloru który dotychczas istnieje i nie potrafił ogarnąć tego co tu widział. Nagle, bardziej w jego głowie niż uszach, rozległ się głos - Podejdź tu Eledonie, podejdź a dam Ci to czego pragniesz. w nagrodę za to, że nie pragniesz skarbu mej siostry a jedynie artefaktów i ksiąg dostaniesz tą kosę wypełnioną mą mocą... Podejdź tu o najmądrzejszy a twe marzenia się spełnią... - cichy, jak szum lekkiego wiatru, głos ucichł i wyszedł z głowy Eledona który tępo wpatrywał się w kosę. Ile czasu minęło? 10 sekund? 10 minut? 10 godzin? A może to już 10 dni? Kosa jeszcze mocniej zaświeciła nienazwanym dotychczas kolorem zachęcając maga do podniesienia jej i obrócenia tej jaskini w proch. Ale dlaczwego w jego głowie wirowały tak destruktywne myśli? Tego nie wiedział.

Eledon podszedł do kosy bliżej i złapał ją. Jego głowę od razu wypełniły destruktywne myśli. Widział siebie samego niszczącego całą jaskinię dzięki użyciu swej potężnej umiejętności opanowania wiatru. Widział jak za pomocą kosy zabija zastępy elfów i zabiera ich dusze. Nagle wszystko wokół zaczęło płonąć jak i on sam... jednak nie czuł bólu a wręcz przeciwnie - ogień jedynie go łaskotał i lekko ochładzał ciało. Zauważył, że otoczenie zaczęło się zmieniać i już po chwili stał w dość pustym pomieszczeniu gdzie na podniszczonej kanapie siedział biało-włosy młodzieniec.Do budynku weszła jakaś elfka i zaczęła ruszać ustami jednak Eledon nie słyszał słów. Nad jej głową unosiły się czerwone litery lekko falujące w powietrzu.
Ell, Informatorka Szermierzy Mroku
podobny napis zawisł nad głową młodzieńca teraz już leżącego, a nie siedzącego, na kanapie.
Hikaru, Infiltrator Szermierzy Mroku
Obraz znowu zacząłfalować i zmieniać swój wygląd. Tym razem Eledon stał w jakiejś ciemnej komnacie, chyba lochu, w której znajdowało się trzech ludzi odzianych w czarne szaty. Każdy robił coś zupełnie innego - jeden przygotowywał mikstury przy stole alchemicznym, drugi wyjmował z flakoników jakieś białe, niebieskie, czerwone i brązowe obłoczki którymi nasycał różne bronie od mieczy poczynając a na odwróconych krzyżach kończąc. Ten trzeci stał i wpatrywał się w jakąś kobietę która siedziała zamknięta w celi i ruszała ustami jednak tak jak i ostatnio Eledon nie słyszał słów. Te same napisy pojawiały się nad głowami trzech ludzi.
Halin, Alchemik Mrocznych Magów
Linai, Zaklinacz Mrocznych Magów
Jahil, Organizator Czarnych Mszy
Obraz znowu zafalował i Eledon stał w jaskini jednak innej niż poprzednio. Przed nim były trzy przejścia a nad każdym wisiały inne litery.
Szermierze Mroku
Mroczni Magowie
Kontynuowanie Idiotycznej Bezstronności

Obrazy, napisy, rozmazanie i ponownie to samo. Eledon czuł się tak jakby jego głowa miała za chwilę wybuchnąć od nadmiaru dziwnych rzeczy które dzisiaj widział. Jakby tego było za mało nagle pojawiły się przejścia a nad nimi kolejne różne napisy. Eledon nie chcąc mieszać się w wojnę między trójką najpotężniejszych bogów kontynuował swoją idiotyczną bezstronność. Gdy przeszedł przez przejście zobaczył... kolejne trzy przejścia każde podpisane tak samo jak wcześniej. Niewidzialna siła popchnęła go do bezstronności a tam... znowu to samo! Tym razem jednak nie miał zdobytej kosy w rękach. Siła ponownie pchnęła go do tego przejścia i znowu zobaczył to samo. Trwało to kilka minut gdy nagle rozbłysło białe światło oślepiając go chwilowo. Leżał na ziemi a nad nim stała postać kobiety. To ona emitowała tą energią która, jak teraz zauważył mag, odstraszała kilku ożywieńców chcących go najpewniej zabić.
- Wstań Eledonie - rzekła iście niebiańskim głosem kobieta.

- Nazywam się Yavllana - odpowiedziała mu ta boska istota. - Powinieneś mnie kojarzyć Eledonie. Jesteś mądry i oczytany.
Nawet największy idiota powinien wiedzieć, że Yavllana to bogini dobra. Ożywieńcy powoli zaczęli rozpadać się w proch i zostały po nich już tylko kupki popiołu. To już lekka przesada. Najpierw Aldriel gubi kosę, teraz pojawia się Yavllana a i Linhali zapewne oczekuję jego przybycia na końcu i pilnuje swego skarbu.
- Chcę Cię prosić drogi Eledonie o pomoc. Wiem, że nie chcesz walczyć w imieniu któregokolwiek boga i zrozumiem twą odmowę jednak racz mnie wysłuchać magu o boskiej mocy wiatru - zaczęła Yavllana - Aldriel rośnie w siłę i próbuje przejąć tą jaskinię. Linhli pilnuje teraz swego świętego kręgu i nie może tu walczyć dlatego poprosiła mnie o pomoc. Niestety, nie daję rady sama i chciałabym abyś mi pomógł w ochronie skarbu mej przyjaciółki.
Stała tak odstraszając fale ożywieńców co sprawiało, że przez głowę Eledona przebiegła myśl "skoro ma taką siłę to dlaczego prosi mnie o pomoc?"
- Oczywiście wynagrodzę Ci wszelką pomoc w tym przedsięwzięciu czym tylko zapragniesz - dopowiedziała i przysunęła się do maga nieco bliżej.